Orphée Oleksandra werd geboren in Donetsk, Oekraïne. Als kind verhuisde haar gezin naar België voor werk. Ze woont nu al veertien jaar in België en studeert sociaal werk. Van heel dichtbij beleeft ze ook de oorlog in haar geboorteland.
Ik ben geboren Oekraïne en heb daar tot mijn vier jaar gewoond. Mijn papa werkte aan de Universiteit en voor zijn werk zijn we een aantal keren verhuisd. Voor een betere loon en meer kansen. De eerste keer hebben we een jaar in Praag gewoond. Wat later kreeg hij een aanbod aan de KU Leuven. Het eerste jaar was een proefjaar en was hij hier alleen. Maar het ging goed dus ben ik en de rest van mijn gezin ook naar hier komen wonen. Toen was ik acht. Ik ben dus Oekraïens van afkomst, maar ik voel me meer Belgisch.
Naar België verhuizen was natuurlijk een beslissing gemaakt door mijn ouders, maar voor mij was het geen probleem. Ik zag het als een uitdaging, ik ben altijd al heel nieuwsgierig geweest.
Mijn tweelingzus en ik kwamen in een typisch Vlaamse klasje. Het was wel moeilijk in het begin om een nieuwe taal te leren, want we wisten helemaal niets. Mijn zus en ik spraken op school onderling Russisch, dus haalden de leerkrachten ons vaak uit elkaar. Dat was natuurlijk niet leuk, maar ze deden het met goede bedoelingen. Zo hebben we ook sneller Nederlands geleerd.
Ik heb wel een accent, dus bijvoorbeeld sollicitaties vragen ze vaak van waar ik ben. Dat vind ik een normale vraag. Het is vaak niet met slechte bedoelingen, het komt eerder uit interesse. Ik denk niet dat ze me er echt op veroordelen. Ik heb me nog nooit echt gediscrimineerd gevoeld.
Ik ben blij dat ik op mijn acht jaar Nederlands heb kunnen leren. Volgens onderzoek is dit de beste leeftijd. Nu met de oorlog in Oekraïne komen er veel vluchtelingen. Ik heb een vriendin van tweeëntwintig die nu hier in België is. Ze wilt graag verder studeren maar het lukt haar niet om de taal te leren. Op zo’n korte tijd is dat natuurlijk niet makkelijk.
Een deel van mijn familie is in april dus ook naar hier gekomen. Het begin van de oorlog was voor ons echt moeilijk. Mijn oma’s uit Oekraïne belden ons dagelijks om afscheid te nemen. Om te zeggen dat ze ons graag zien. En je denkt dan: dit kan misschien het laatste gesprek zijn. Maar je hebt nog twintig keer erna hetzelfde gesprek. Dat is lastig, want je weet niet of het nu effectief de laatste keer geweest is of niet. En ook al heb je het al een paar keer gehoord, het blijft belangrijk. Je voelt je machteloos want je kan niets doen, alleen maar luisteren. Ik was zo opgelucht toen mijn familie hier in het station van de trein zag stappen.
Ze zijn blij dat ze in België worden opgevangen, dat ze een dak boven hun hoofd hebben en dat ze veilig zijn. Maar tegelijkertijd missen ze heel hard hun thuis. Ik wil dat ze zo lang mogelijk hier blijven tot de situatie in Oekraïne beter wordt.
Het gaat niet goed in de wereld. Maar voor ons in België zal dit wel meevallen. Het is hier veilig, we hebben veel kansen om te groeien, om te studeren of te werken. Ik ben daarom dankbaar dat mijn ouders naar hier zijn verhuisd. Als ik de mensen in Oekraïne nu zie kan ik me niet inbeelden hoe anders mijn leven zou geweest zijn.
Ik voel me hier goed dus in de toekomst zal ik waarschijnlijk in West-Vlaanderen blijven wonen. Andere opties sluit ik natuurlijk niet uit, maar het is hier echt mijn thuis geworden. Als ik ergens anders zou wonen dan zal ik het denk ik hier wel missen.
Dit artikel werd gepubliceerd in de Krant van West-Vlaanderen op 6 januari 2023
